Έτσι είν’ η ζωή....

ια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω

είπα να χαθώ να μη γυρίσω

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις

άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή

έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις

πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου

κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί

και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω

κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί

Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω

από τους καημούς για να ξεφύγω

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις

άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή

έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις

πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου

κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί

και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω

κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί

Στιχουργός: Λογοθέτης Γιάννης

Συνθέτης: Μούτσης Δήμος

Για τα μαστόρια ...

Είπε ο σοφός ...ο Μίρκα Ελιάντ  ντε να τον ονοματίσουμε  ..."ούτε τα αντικείμενα του εξωτερικού κόσμου ούτε οι ανθρώπινες πράξεις έχουν κάποια ουσιαστική αξία, παρά μόνο όταν συμμετέχουν σε μια πραγματικότητα που τα υπερβαίνει". Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον  η ατομικότης  καρντάσια  μάστορες για να υπερβεί την ισοπέδωση της πραγματικότητας χρεία έχει μια αναγωγή σε άλλες  αξίες πέρα από την τρέχουσα ανθρώπινη αντίληψη.
Τώρα πως  αυτή η διαδικασία γίνεται επιτευκτή...μυστήριον το ΜΕΓΑ..κάθε ράτσα του ανθρώπου  το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί ...για τη δική μας  το μόνο που μένει -σαν νόμος και παλιά συνταγή της γιαγιάς συνάμα - μες απ' το χρόνο είναι πως ...η φωνή είναι κραδασμός που μεταφέρει κι εκδηλώνει ενέργεια . Αρχή ανυπέρβλητη απ' αρχής του κόσμου μας . Μερικές φορές την ένιωσα στην εκφορά του λόγου μου , άλλες φορές στο λόγο άλλων μα πάντα είχε μια φέρουσα δύναμη..την ψυχή . Το " είναι" ,τον συντονισμό όλων των κέντρων, ή σωμάτων -όπως κι αν τα ονοματίζουμε μες την άγνοια μας - την ΕΙΜΙ παρουσία της ύπαρξης μας σε ένα κόσμο που δυσβάσταχτα αντέχουμε - για τους όποιους καρμικούς λόγους επικαλούμαστε....Στιγμές που ο θωρακισμός του ΕΓΩ πέφτει και το ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ γίνεται κύριος φορέας εξωτερίκευσης ..θεία μαγεία των Μυστών... ακούω...αφουγκράζουμαι στο πετσί μου την ζωή του διπλανού...αφήνωμαι. ταυτίζωμαι και συντονίζομαι ... βιώνω στη ζωή μου τη δική σου κι αυτό που μας ενώνει ..το κοινό βίωμα που μας κάνει ένα .
(για τα καρντάσια μαστόρια που ξέρουν ..με ποδιές κι εργαλεία ή μη )

Έστε μάγκες έστε μπελαλίκ καρντάσια ...

Λα τα μινόρια…

  Το πρωτ’ άκουσα σαν «ατάκα» σε ένα στιγμιότυπο της ζωντανής ηχογράφησης του Ζωρζ του Πιλάλα και των παρφέ ατόμων του . Το αυθεντικό ήταν «…Λα τα Μινόρια! Θα απαγγείλω…» . Θυμάμαι πίναμε ουίσκι με το Νικόλα τον κουμπάρο μου κάπου το ‘90-’91, στο πατρικό του στο Παγκράτι ( ήταν πολύ φευγάτη εποχή , ακούγαμε σε σημείο κορεσμού  60’s psych & garage, πίναμε όλο το Βόσπορο και τα βράδια τριγυρνάγαμε όλη την  περιφέρεια Αθηνών συζητώντας για τον Καμπουρίδη και την εμφάνιση του το καλοκαίρι στην «Αρχόντισσα») έχοντας ξενερώσει όλους τους καλεσμένους του πάρτυ γενεθλίων της αδελφής του …Πίσω τύλιγμα η κασέτα –σα φλας μπακ  σχεδόν 20 χρόνια πριν- να αργοκυλά  πατώντας το  play καρέ-καρέ  ο χρόνος …Χαϊδάρι Κυριακή μεσημέρι στον κήπο του Θείου Σπύρου , χαζεύω στη λάβρα  κι ακούω κάτι που δε νογάω –ο Βαγγέλης ο Περπινιάδης  προβάρει στο διπλανό σπίτι. Λίγο  fast forward … τα μεγάλα μου αδέρφια με άφησαν να πατάω κουμπιά στο νεοαποκτηθέν ραδιοκασετόφωνο της οικογένειας ! Διπλή χαρά…ο Θείος Σπύρος έφερε κασέτες με λαϊκά και ρεμπέτικα!!!  Τα υπόλοιπα χρόνια θα κυλήσουν ακούγοντας  λαϊκά και ρεμπέτικα από τους ραδιοερασιτέχνες στα μεσαία και «λιώνοντας» αυτές τις πρώτες κασέτες του Θείου . Κάπου στην εφηβεία η κασέτα μασήθηκε από την κεφαλή, θες οι παρέες , θες η επανάσταση της νεότητας , άμε γύρευε ….Ένα βράδυ –Πρωτοχρονιά- με τη ψυχή ασήκωτη από τα πρώτα αντρικά σκιρτήματα του έρωτα μου ξαναχτύπησε τη πόρτα σε ένα ρεμπετάδικο στην Πλατεία Καισαριανής , ήπια ..χόρεψα ..και ήρωας η έρμη η Βούλα η κολλητή που μισή μερίδα με έκανε ζάφτι ολόκληρο ντερέκι-ντίρλα και με πήγε σπίτι μου . Μπόλικες ιστορίες και αμαρτίες , πόνοι , χαρές , σεβντάδες κύλησαν, όλα όσα προβλέπει η ζωή μας εν γένει-ασχέτως  αν στρουθοκαμηλίζουμε και τα αγνοούμε..

Ε!...κάθε που πνιγόμουν και πλάνταζα ερχόταν ένα λαϊκό , ένα ρεμπέτικο, ένας αμανές και μου μίλαγε, μου έκανε  συντροφιά . Πιο στοργικός φίλος από όλους όσους αγαπάω γιατί κείνη τη στιγμή μιλάγαμε την ίδια γλώσσα-άλλης εποχής κι άλλης κοπιάς και πάστας ανθρώπων. Μια φορά, έκατσε σε μια διαδικτυακή αγορά συζητήσεων να ασχοληθώ με το διαδικτυακό ραδιόφωνο .Ψάχνοντας για τίτλο θυμήθηκα την ατάκα …κι έγινε τίτλος εκπομπής. Σιγοντάρισαν 2-3 ψαγμένες φάτσες και σύντομα το ελληνικό λαϊκό και ρεμπέτικο μπήκε στο  play-list.Κι η ζωή κύλαγε …με τραγούδια, συνθέτες, ερμηνευτές που ανακάλυπτα, με μαρξιστικές αναλύσεις για το λαϊκό ναι το ρεμπέτικο  τραγούδι στα σκαμπό του μπαρ του Κρητικού Φρεατίδα , με αναμνήσεις κι αμαρτίες με αδικίες και άφραγκους και ποδαρόδρομο από τη δουλειά στο σπίτι …με όλα όσα σε κάνουν να αγαπήσεις και να δεθείς με ένα τραγούδι , με μια φωνή, με την ιστορία του τραγουδιού , του συνθέτη , του τραγουδιστή . Αυτά θα μοιραστώ , θες διαβάζεις, θες ακούς …δε θες …προσπέρνα! Αλλά αν μείνεις …ότι ακούσεις …

βάλε κάτι να πιείς .

" Κυρά ζωή "
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ
Στίχοι : Τάσος Οικονόμου
Μουσική : Σπύρος Παπαβασιλείου

"Μια εκδρομή"
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ
Στίχοι:  Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική:  Γιάννης Μηλιώκας

Αν η Θεία μετάληψη χρειάζεται οινόπνευμα , εξ ίσου κι αυτά … !

Άντε 'γεια μας!